جاذب های UV، همانگونه که از نامشان پیداست، اشعه ماوراء بنفش تابیده شده به پلیمر را به خود جذب می کنند و با این کار مانع ایجاد رادیکال های آزاد و در نتیجه تخریب پلیمر می شوند. البته هیچگاه این مواد نمیتوانند تمامی اشعه ماوراء بنفش را جذب کنند و بالاخره رادیکال های آزاد تشکیل خواهند شد. به همین جهت معمولاً این مواد به طور ترکیبی با پایدارکننده های نوری (HALS) استفاده می شوند تا کارایی بهتری داشته باشند. در واقع جاذب های UV سرعت تولید رادیکال ها را کاسته و پایدارکننده های نوری، تاثیر تخریبی رادیکال هایی را که ایجاد شده اند کم می کنند.